daarom...

Gisteren was de dag die elke reiziger wel eens op reis heeft, waarom doe ik dit? Alles zit tegen, niets of niemand werkt mee, je heb de avond ervoor slecht geslapen, veel te lang aan het rijden, en het weer is ook nog eens kl*te, de tent lekt, het luchtbed ligt als een hunebed enz. Dan denk je alleen maar waarom zit ik niet gewoon 3 weken per jaar in zuid-Frankrijk op een camping, waarom wil ik zo graag anders zijn dan de meeste "normale" Nederlanders? Waarom gaan we op reis naar verre landen? Waarom moet het altijd anders? Waarom nemen we geen genoegen met een all inclusive hotel waar alles is geregeld en waar iedereen wordt vermaakt, waar je eten klaar staat in plaats van dat je je eten staat te maken in één (te klein) pannetje op een pitje wat niet echt werkt in de stromende regen.

Ik denk dat het antwoord op al deze vragen is: daarom. Omdat we graag reizen omdat we graag landen willen " ontdekken", omdat dit soort dagen er altijd bij horen, omdat we willen laten zien aan de kinderen dat een olifant niet hoort op te groeien in Artis maar in Afrika, omdat het feit dat je naar school gaat niet normaal maar een cadeautje is omdat jouw wieg in Nederland stond en niet in een land waar je moet werken op je 6e. En omdat we van de natuur en de wereld houden en hopen dat iedereen er voorzichtig mee omgaat.
Het gekke is dat je op dagen als gisteren hier niet aan denkt; dat je alleen maar denkt: ik wil hier weg!!
Het klinkt misschien verwend maar dat is niet helemaal zo, we begrijpen heel goed dat we "iets" doen waar we van moeten genieten en waar we over een paar jaar nog aan terug denken. En ook voor de kinderen ze leren hier anders dan thuis, we zeggen altijd op school leer je rekenen, lezen en schrijven, maar niet hoe je moet leven of hoe de wereld in elkaar steekt, dat leren papa en mama jullie onder anderen op onze reizen.
Maar goed dat was gisteren vandaag nieuwe dag, nieuwe plaats (Philip Island) de zon schijnt de kinderen zijn lief aan het spelen en wij zitten voor de tent heerlijk te niksen.

26 februari
Vandaag een lekker dagje gehad. Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. We zijn naar een koala opvang geweest. Wat een super grappige beestjes zijn dat, echt heel relaxt. Ze slapen 20 uur per dag en de overige 4 uur zitten ze een beetje om zich heen te kijken en eten ze wat. Als er na dat alles nog wat tijd over is denken ze nog aan het nageslacht en dat is het zo'n beetje. Wat een fantastisch leven. Vanmiddag nog naar het circuit van Philip Island geweest om kaartjes te halen voor morgen want dan is de grand prix superbikes, en Melle en papa gaan daar lekker een dagje rondkijken

27 februari
Het was de grote dag voor Melle. Hij ging naar de race wedstrijd kijken. Hij had er super veel zin. We gingen er gelijk na het huiswerk maken heen. Melle keek zijn ogen uit. Eerst gingen we de reclame tent (hal) in. Overal stonden motoren. Er werd gevraagd of hij het leuk vond om op de foto te gaan terwijl hij op een motor zat, nou dat vond hij natuurlijk super stoer dus Melle en een mevrouw (pitchpoes) op de foto....
Er was ook een kindergedeelte met draaimolen, spring kussens en hij zag kinderen op motor(tjes) rijden. Papa moest en zou vragen of hij ook mocht motor rijden en ja hoor meneertje zat met motorlaarsjes en helm op een motor rondjes te rijden ( voor de duidelijkheid ALLEEN)
Toen de race begonnen was keek hij zijn ogen en oren uit, wat was het een herrie en wat reden ze hard. Toen we terug naar de camping reden met een volle tas ( petje, bekerhouder, snoep enz) was hij helemaal moe maar eerst alles aan mama en Marit vertellen en laten zien.

Marit en mama zijn naar een chocoladefabriek geweest. Eigenlijk wisten we niet zo goed wat we er konden verwachten. De verwachting was eigenlijk dat we iets zouden zien van het chocolade proces en dat je er chocolade zou kunnen kopen. Die verwachting is geheel overtroffen. Wat was het leuk om hier samen met Marit heen te gaan. We zagen natuurlijk hoe chocolade gemaakt wordt en wat je er allemaal van kan maken. Daarnaast was het erg interactief en kon je dus ookproeven (jammie!) en ruiken, labels ontwikkelen en op de foto. Ook konden er spelletjes gespeeld worden waarmee je houten knikkers kon verdienen. Die knikkers konden aan het eind ingeruild worden tegen chocoladeknikkers!! We hebben goed ons best gedaan en hadden uiteindelijk 3 knikkers. Het hoogtepunt was het zelf ontwerpen van een chocoladereep. Met grote knoppen en hendels kon Marit smaak en vulling kiezen waarna alle lampjes en toeters en bellen in het apparaat afgingen en er uiteindelijk een chocoladereepje uitkwam!

Marit en Melle spelen op de camping met een hoop kinderen. Het is erg druk door het race evenement waar gezinnen op af komen. Het is heerlijk om te zien en te horen hoe kinderen waar ook ter wereld in verschillende talen met elkaar spelen. :-)

29 februari.

Gisteren zijn we naar Nobbies gegaan.
Daar hebben we een wandeling gemaakt naar een blowhole en naar de pinguïns. Toen we het de kinderen vertelde dat we daar heen gingen was het eerste wat Marit zei " ja ja pinguïns in Australië die zijn er toch alleen op de Zuidpool " (dat we ze in zuid Afrika hebben gezien was ze even vergeten) We zagen er een paar in een nestje zitten broeden en een paar rond lopen. Ook hier waren de uitzichten over de zee en kust weer super mooi en ruig.

Vandaag zijn we door gereden naar Wilsons Promontory national park. Maarten zit zich al 4,5 weken te verbazen over de rijstijl van de Australiër. Als ze uit een 80 km zone in een 60 km zone komen remmen ze tot 60 km en rijden ze verder ipv uitrollen tot 60 km. Sinds vandaag weet Maarten waarom. Zoals afgelopen 4,5 weken rijdt maarten gewoon lekker door, net iets harder dan eigenlijk mag, omdat de weg toch leeg is en er ruimte genoeg is. Zo ook vandaag. En toen kwam daar meneer agent ons tegemoet met zwaai licht aan. Toen maarten in zijn spiegels keek zag hij hem draaien en zei nog heel naïef die krijgt vast een melding. Maarten ging aan de kant om hem ruimte te geven maar dat was niet nodig de politieauto stopte ook en Maarten stapte uit en werd verzocht zijn rijbewijs te laten zien omdat hij 118km had gereden ipv van 100km. Ook moest hij nog blazen maar uiteraard was dat geen probleem. Toen Maarten ons thuis adres had opgeschreven voor de agent duurde het even voor de agent alles geregeld had. De boete was 350 dollar wat neerkomt op een slordige 210 euro. Maar met het geluk wat Maarten meestal heeft met de politie zag de agent het deze keer door de vingers en bleef het bij een waarschuwing. Terug in de auto vertelde Melle aan papa dat hij bang was dat papa in de gevangenis moest en Martine zat alleen maar te lachen in de auto.

Nu zitten we lekker op een camping 5 minuten voor de park entree. Vanavond rond zonsondergang gaan we nog naar een wildlife spot. Als we het goed begrepen hebben verzamelen zich dan 1000en dieren... (insecten meegerekend misschien?!) We wachten het wel af!