de laatste weken..

23 juli 2016 - Johannesburg, Zuid-Afrika

We rijden de poort van Etosha uit. Bij de poort word je altijd gecontroleerd of je nog vlees bij je hebt. Het vlees mag je wel Etosha invoeren maar niet meer uitvoeren. We hebben de eerste keer al een heerlijk braadworstje moeten inleveren omdat we het niet wisten. Daarna hebben we vals gespeeld door het vlees te verstoppen onder de achterbank.. en nu de laatste keer zijn wij het vlees vergeten en kijkt de bewaker eroverheen! Dat scheelt weer... Etosha achter ons gelaten rijden we naar het zuiden toe. Al na een tiental kilometers worden we wederom aangehouden voor een controle. Paspoorten zijn ok en dus mogen wij snel weer verder. Dit in tegenstelling tot de lokale bevolking, die zelfs gefouilleerd worden! Wederom naar een paar uur rijden worden we staande gehouden. We hebben te hard gereden en zijn geflitst. We krijgen de keuze van deze aardige, toch wel corrupte, politieman. Of 50 km terugrijden en de boete op het bureau betalen of ter plaatste bij hem handje contantje, maar dan wel graag met de rug naar de weg toe zodat niemand het ziet. Hoeveel we dan betalen maakt hem dan niet zoveel uit. We betalen 1/3 minder dan dat we op het bureau zouden moeten betalen. Toch beseffen we later dat we veel minder hadden kunnen betalen. Hij vond alles best, zolang iemand anders het maar niet zag. En zo hebben wij toch ook een beetje de corruptie in Afrika in stand gehouden.... Weer veel later als we bijna bij onze overnachtingscamping zijn moet Maarten nog een keer zijn rijbewijs laten zien! 4x controle op 1 dag.. We zijn er wel even klaar mee!
De overnachtingscamping is een aardige plek. Er is niet veel en we zijn de enige. Maar Marit en Melle vermaken zich uitstekend met de hond die er rondloopt. Maska (de naam van de duitse herder) is waar Marit is. Gaat Marit naar het toilet, ligt Maska ervoor. Moet Marit afwassen, Maska gaat mee. Het is een geweldig gezicht en Marit voelt zich erg trots. De hond blijft haar trouw. 'S avond ligt ze bij ons bij het vuur en zodra Marit 's morgens de tent uit komt komt Maska aangerend! We verlaten de camping en rijden door naar Swakopmund en inderdaad zoals de naam al aangeeft het is er Duiters dan Duits! We blijven er 2 dagen en dat is precies goed. Zo hebben we tijd voor de boodschappen, de was en we laten een bout lassen die losgeraakt is op de auto. Ook is het precies goed omdat het weer er minder is. Overdag niks te klagen maar 's avonds en 's morgens brrr...... Swakopmund ligt direct aan de oceaan en die geeft koude wind en nevel. De tweede ochtend is het dus snel inpakken en wegwezen!

We rijden de woestijn in! Asfalt maakt plaats voor gravel/wasbord. En zo rijden we ongeveer 150 km door. Het landschap is er een die we nog nooit gezien hebben. Het is echt de woestijn. Dorre planten en heel veel stof en zand. Maar ook doemen er enorme bergen op en gaan we door 2 passen heen. Het is erg mooi! Maar de gravel weg maakt ook moe. 40 km voor de eigenlijke plaats van bestemming zien we ineens een bordje: camping, 2 km. We draaien de zandweg in. Marit hoopt op een camping met een speeltuintje. We zeggen haar al dat ze niet teveel moet hopen, we zijn midden in de woestijn! Als we de 2 km gereden hebben komen we bij 'Boesman' en zijn gezin op de 'boerderij'. Er zijn 3 plekken en we zijn de enige. Tot grote vreugde van de kids hebben ze in the middle of nowhere een speeltoestel staan! We maken kennis met 'boesman'. Een man die opgegroeid is in de woestijn en ons van alles verteld over dit gebied. Zo stippelen we samen met hem een route uit. Hij geeft ons een contactpersoon van een camping, geeft aan waar de benzinepomp schone benzine heeft, en vertelt ons wat onderweg te zien is. De kinderen spelen met zijn dochtertje. Een meisje van 3 jaar die tot voor kort bang was van kinderen. Ze ziet ze amper nooit. Toen haar moeder voor 3 weken in Swakopmund was om te bevallen van haar zusje, is ze daar op school geweest en dat doet ze nu nog ongeveer 1x in de 2 maanden zodat ze went aan kinderen. Het is een bijzonder meisje. Een meisje dat weinig weerstand heeft en soms weinig kan hebben van Marit en Melle. Maar toch zie je haar ook helemaal opleven als ze met Marit een boekje aan het kijken is. Een boekje over zwemles. Zou ze ooit van haar leven een zwembad zien?! Ik denk het niet! We blijven 2 nachten op de camping en gaan dan verder naar Sesriem. De toegangspoort tot de Sossusvlei, met de welbekende enorme grote rode duinen van Namibië. We komen aan op de camping die Boesman ons heeft aangeraden. Bij de receptie vertellen ze ons dat de camping volgeboekt is. We vragen (op aanraden van boesman) naar de campingplaats voor groepen. Ook deze is volgeboekt. We vragen (op aanraden van boesman) naar Willie. Die is er blijkbaar niet. Als we het kaartje van boesman zijn camping laten zien wordt Willie ineens wel gehaald. We vertellen Willie dat boesman ons de camping heeft aangeraden en dat Willie altijd plaats kan maken. En ja hoor, Willie geeft ons een plaats. Kinderen hoeven niet betalen die zijn toch klein en aangezien we een plek krijgen zonder electriciteit en water (slechts op 15 meter afstand van ons) betalen we echt een schijntje. We danken boesman hartelijk in gedachten!! Die middag gaan we het nationale park in. We doen de eerste grote duin aan. Een enorme rode duin die scherp aftekent tegen de blauwe lucht. Een schitterend gezicht. We kunnen ons niet lang inhouden en al gauw beklimmen we de duin met onze blote voeten. Wat er zo makkelijk uitziet is verschrikkelijk!!! Dit klimmen is met niks te vergelijken! Maarten redt het tot de top, Martine en kids zijn dan al lang gestopt en liggen heerlijk in het zachte zand te spelen. Rennen, rollen, graven en zelfs de zandtovenaar spelen op de duin is hilarisch! Als Maarten naar beneden komt wordt het nog leuker. We gaan keihard rennen!!!

Die avond maken we het mysterie van de verdwenen slipper mee. Maarten heeft zijn slippers zoals altijd voor het trapje gezet. Als hij s avonds uit de tent komt om nog te plassen blijkt er 1 slipper verdwenen te zijn!! Aangezien het donker is en we weinig licht hebben kunnen we de slipper nergens vinden. Wel zien we een oryx rond onze tent lopen. We gieren het uit bij de gedachten dat het beest met een slipper op zijn hoorn nu door het park loopt. De volgende dag gaan we allemaal op zoek naar de slipper. Degene die hem vindt krijgt een Magnum. Uiteindelijk is het Maarten die hem in de bush een eindje van de tent ziet liggen. Ook gaan we nu helemaal de sossusvlei in. Het is ruim 60 km recht door rijden, eerst tussen lagere, verder weg gelegen duinen, tot je uiteindelijk alleen nog maar tussen de duinen rijdt. Het is prachtig! Na de 60 km kan je nog met je 4x4 auto een paar kilometer verder rijden zodat je helemaal op het eind punt bent. Je moet dan wel je banden voor een deel leeg laten lopen zodat je door het mulle zand kan rijden. Avontuurlijk als we zijn gaan we de uitdaging aan. Alles gaat goed en makkelijk en dan staan we tussen de duinen. We maken een flinke wandeling naar boven en dan zien we ineens death valley liggen. Een droge kalksteen vlakte met dorre bomen tussen de rode duinen. Een heel bijzonder gezicht.We genieten natuurlijk weer van het rennen van de duinen af en komen moe maar voldaan weer terug op de camping. S avonds gaan we uit eten! We gaan naar de lodges van de camping waar ze een dinerbuffet hebben. Ojee daar hebben we van gedroomd! Salade buffet met heerlijke dingen erop. Een kok die je vlees of vis bakt en dan is er nog niks gezegd over het dessertbuffet. We pakken alles wat we lekker vinden en duiken met een buik vol onze tent in.

We verlaten de woestijn en komen na een aantal dagen in de grootste canyon van Afrika. We rijden naar de camping in Ai-Ais. Hier ligt ook een warm waterbron en dus kunnen de kinderen eindelijk buiten zwemmen. Wij relaxen en zij vermaken zich de hele dag in het zwembad met veel andere kinderen. Zuid-Afrika heeft vakantie en aangezien de canyon niet ver weg ligt van de Zuid-Afrikaanse grens is dit een geliefde vakantiespot voor de Zuid-Afrikanen. Ook is het hier in de avond nog lekker warm wat kamperen dus ook fijn maakt. We maken ook een wandeling door de canyon. Als we willen kunnen we 5 dagen lopen. Een officiële wandeling. Wij maken er maar een ochtendwandeling van. Na de canyon is het tijd om het mooie Namibië te verlaten. We komen weer aan in Zuid-Afrika waar de nachten ongelooflijk koud zijn! Overdag is het prima maar zodra de zon weg is is het bibberen en het komt dan ook wel voor dat we allemaal om 18.30 uur in de tent liggen. Dat is niet ontspannen meer. We weten even niet meer waar we precies heen gaan. In principe hebben we tijd om het Krugerpark aan te doen maar we horen dat daar de nachten onder het vriespunt liggen, dus besluiten we dat niet te doen. We rijden richting Johannesburg en komen uit bij de plaats Hartbeestpoort. Een mooie plaats waar we besluiten om niet meer te gaan kamperen. De eerste b&b slaapt heerlijk warm! Daar slapen we 2 nachten. We gaan met een kabelbaan omhoog en hebben een prachtig uitzicht. Verder is er tijd om de was te doen en doen we boodschappen. Niet voor onszelf. Hartbeestpoort voelt aan als een welvarende stad. Grote dure auto's, chique geklede mensen en veel villa's in estades. Maar bij het stoplicht staan er mensen te bedelen. Natuurlijk kan je niet iedereen helpen, maar we vinden het fijn en een goed voorbeeld voor de kinderen om toch iets te kunnen doen. We vragen dan ook specifiek aan een moeder met kind wat ze nodig heeft. We kopen pap voor de baby, rijst, melk, wat blikgroenten en nog wat andere dingen. 2 tassen geven we aan haar af. Ze is er blij mee. Af en toe geven we nog iemand wat kleingeld, maar het voelt beter om de levensbehoeften te kunnen kopen. Wat ze met het geld doen kom je natuurlijk nooit te weten. Hartbeestpoort bevalt en dus blijven we nog 2 dagen, maar dan in een lodge op een camping.

Marit en Melle kunnen er lekker spelen en wij kijken af en toe de tour de france. Dan hebben we nog een week tot we de auto moeten inleveren en besluiten om nog eens richting Pilanesberg te rijden. We vonden het een erg mooi park en we hebben nog geen leeuwen gezien! Rondom pilanesberg liggen wat campings, wat geen optie is door de kou, en luxe safarilodges. Én Sun City resort. Een resort met 4 luxe hotels, casino's en zwembaden. We rijden erheen wetende dat de prijs behoorlijk hoog is. Dat hadden we al gezien op booking.com. Na wat afdingen bij de receptie krijgen we een goede aanbieding en boeken we 3 nachten. Oké, het is niet het op en top Afrika gevoel maar het zijn de laatste dagen en we verlangen ondertussen ook wel weer een beetje naar huis en dat we niet al te veel meer hoeven te regelen. We vermaken er ons prima. Overdag zoeken we een zwembad op of lopen we gewoon wat rond. S avonds eten we heerlijke sushi op de kamer. Wat een heerlijke maaltijd is dat toch, en wat fijn dat de kids het ook lekker vinden! En dan het ontbijtbuffet. Deze is fenomenaal. Melle gaat helemaal los. Even naar de kok voor een omeletje, ach een pannenkoek met slagroom past ook nog wel op zijn bord, en 8 soorten muesli in je yoghurt is ook best lekker. Hij haalt per ontbijt wel 5 a 6 borden! En eet het allemaal op! Lunchen doen we eigenlijk niet echt meer...

En dan wordt het tijd voor onze laatste stop. Een appartement in Johannesburg. Het is een mooi luxe appartement. Marit en Melle een eigen kamer met badkamer én er is een wasmachine waar we gretig gebruik van maken. Alles is schoon! Heerlijk om zo thuis te komen.
Vandaag hebben we de auto ingeleverd, wat allemaal snel en soepel verliep. Het was er druk, veel mensen die juist een auto gingen ophalen. Die weten nog niks van de koude nachten! Wij zitten nu heerlijk warm op de bank!

Morgenavond vertrekken we. Dan is onze droom vervuld. We hebben het gedaan! Een half jaar de wereld om. Wat een tijd, wat was het fijn! Wat hebben we genoten. Op welke plek we ook waren; leuke plekken, mindere plekken, we waren altijd met ons vieren. En dat is heel bijzonder geweest. We zijn enorm naar elkaar toe gegroeid. Marit en Melle hebben best wel eens ruzie gehad maar ze gaan voor elkaar door het vuur! Wij hebben ze van dichtbij enorm zien groeien en zijn enorm trots op ze!

Onze grote Melle. Heerlijk spontaan, gaat met iedereen in het engels een gesprek aan. Hij regelt de boel wel. 'Two pineapplejuice please, yes one for me and one for my sister', is een zin die we nooit zullen vergeten. Geef Melle de ruimte en hij is in zijn element. Op het strand hebben we geen jongen aan hem. Niet dat hij in de zee ligt. Nee, hij wandelt wat rond. Zijn we hem 'kwijt', staat hij verderop met een visser te praten of heeft hij geregeld dat hij zelf ook even mag vissen. Wat hebben we met hem gelachen het afgelopen half jaar.

En onze mooie meid Marit. Wij zijn zo ontzettend trots op haar. Voor de reis schuilde ze nog wel eens achter Melle, nu gaat ze zelf lekker op avontuur uit en is zij diegene die de eerste stap zet naar andere kinderen. In een restaurant is zij het die haar eigen bestelling wil zeggen ( yes, one tuna sandwiches for me yes no spicy yes thank you thank you so much thank you )en ze wil altijd om de rekening vragen. In de trein ( japan) vind ze het maar wat leuk om alleen te zitten en als er dan een oud vrouwtje komt staat ze als eerste op ( sorry sorry miss but you can sit here yes ) Met schoolwerk maken is zij de doorzetter. Hoe lastig het lezen ook is, zij is degene die een boekje achterin de auto pakt en gaat lezen. Oefenen met de tafels vindt ze leuk. En ze heeft zichzelf goed leren kennen. Voor de reis waren paarden alles voor haar. Ze wilde dolgraag op paardrijden. Nu wil ze leren dansen zoals Michael Jackson! Wat een droom! Ze wil dansen en zingen en is daar zelf achter gekomen. We hopen echt dat ze zo dicht bij haarzelf blijft!

Het is gewoon echt waar, de wereld is de mooiste school!

En dan wij, wij zijn echt maatjes voor het leven. Ondanks dat we elkaar al 15 jaar kennen zijn we zo dicht naar elkaar toegegroeid, hebben we zo veel respect voor de ander en begrijpen we elkaar nog zo veel meer beter. We zijn zo ontzettend trots op elkaar dat we onze droom werkelijkheid hebben laten worden. ( wat is de betekenis van een droom als je hem niet verwezenlijkt) We hebben veel gepraat, veel gelachen, samen een traantje gelaten, altijd samen, wat was dat ontzettend fijn!

We hebben meer dan eens geluk gehad, in het verkeer, met het natuurgeweld, ( aardbeving, vulkaan uitbarsting) met de keuzes die we gemaakt hebben, met de mensen die we ontmoet hebben, en zo kan ik nog wel even door gaan. Maar bovenal hebben we geluk gehad dat we dit met zijn 4en hebben mogen doen en dat we alles in goede gezondheid hebben kunnen doen. Niet alleen bij ons maar ook bij de familie thuis! Mooie reacties hebben we gekregen op onze blog wat we erg leuk vinden. En wat was het heerlijk om af en toe te kunnen appen/bellen met degene die we lief hebben!

Dat was het dan. 2016 ons jaar, onze droom, onze wereldreis. Het was fantastisch!! Gaan we het nog een keer doen? Ja zeker!! De wereld is als een boek, als je niet reist lees je alleen de eerste bladzijde. Maar voor nu eerst heerlijk thuis komen..

Liefs,
Maarten, Martine, Marit en Melle

Foto’s

9 Reacties

  1. Rob & Hilma:
    24 juli 2016
    Prachtig reisverslag.... de mooiste.....spannend....ontroerend...warm....echt gaaf!!!! Voor ons is het super fijn om dit alles te lezen en jullie te mogen volgen in de belevenissen van jullie reis. Tot gauw. Liefs van ons
  2. Marianne Jongboer:
    24 juli 2016
    Wat een mooi en (h)eerlijk verhaal weer van jullie fantastische reis! Goede reis terug en tot gauw! XXX
  3. Kees:
    24 juli 2016
    Een bijzonder verhaal. Levendig en vol avontuur. Alsof je er zelf naast staat. Jullie hebben een ervaring met elkaar gedeeld die niemand jullie meer afneemt.

    Goede vlucht terug en tot morgen.
  4. Roland Kroon:
    24 juli 2016
    In 1 woord prachtig, mooi om als gezin dit te beleven. Jullie durf en vertrouwen is voor mij een mooie inspiratie echt waar. De laatste woorden treffen mij wel zeg. Jullie zijn mooie mensen, en jullie geven jullie kinderen een fantastisch kado maar hierdoor ook jezelf. Xxx Roland Saskia Daan en Thijs
  5. Aad en neline:
    24 juli 2016
    Wat een geweldige echte droom hebben jullie gehad, en die verhalen , als of wij er bijna bijwaren,!!
    En ook voor Marit en Melle , hoe mooi kan een kind zijn , ieder op zijn eigen wijze !
    En jullie als soulmate , GEWELDIG MOOI EN ONTROEREND .!!
    ECHT EEN REIS DOOR DE WERELD ,!!

    Goedereis , en tot gauw, liefs xxAad en Neline.

    ,!
  6. Hetty:
    24 juli 2016
    Lieve Melle, Marit, Maarten en Martine,

    Wat was het leuk om al lezend met jullie mee te reizen!
    Ik heb genoten van alle verhalen en de mooie foto's!
    Heel bijzonder!
    Ik wens jullie een goede reis terug naar huis, naar al de mensen die van jullie houden en die blij zijn om jullie weer te zien.

    Groetjes, Hetty
  7. Manonb:
    24 juli 2016
    Ik heb jullie de laatste weken gevolgd. Een mooi stuk wat jullie schrijven over hoe jullie samen dit avontuur hebben beleefd. Onze reis van een halfjaar begint over precies een week. Jullie hebben ons geïnspireerd om toch naar Afrika te gaan. Ik hoop dat wij net zoveel mooie ervaringen mogen opdoen als jullie.
    Bedankt voor het delen en succes met acclimatiseren in ons eigen landje!

    Manon, Niels, Isa en Sanne
  8. Arjan en Miranda:
    25 juli 2016
    Hey Kanjers!

    En jullie natuurlijk enorm bedankt voor de mooie reisverhalen. Zo ben je er op afstand toch een beetje bij! En konden ook wij heerlijke herinneringen ophalen (en wegdromen). Een ervaring voor het leven en om nog lang van na te genieten! Welkom thuis en tot snel!

    Miranda en Arjan
  9. Yvonne van der Laan:
    27 september 2016
    Oh wat gaaf dat jullie dit gewoon gedaan hebben! Heerlijk om te lezen en een bron van inspiratie. Nu nog mijn man overtuigen, haha.