Sumatra

15 mei 2016 - Sumatra, Indonesië

We hebben een goede vlucht gehad en op het vliegveld van Medan staat een auto op ons te wachten om ons in 4 uur rijden naar Bukit Lawang te brengen. Het is een dorp middenin de jungle waar vandaan de jungletochten vertrekken om de orang oetangs te zien. We hebben al een guesthouse geboekt en komen in de middag aan.

Als we Bukit Lawang binnenrijden hebben we allemaal zoiets van Huh, is dit het nou? Als de auto stopt en zegt niet meer verder te gaan bekruipt ons een gevoel dat dit niet de afspraak was, we zouden afgezet worden bij het guesthouse! Maar er staat nog iemand op ons te wachten die ons lopend verder brengt. De reden dat we niet verder met de auto kunnen is simpel. Er is 1 looppad langs de rivier waar de auto onmogelijk kan komen! We lopen langs de rivier, langs winkeltjes en wat andere guesthouses en komen dan bij de onze aan. Wat een schot in de roos! Aan de rivier, hangmatten, aan de overkant de jungle, en een kaart met heerlijke shakes en verse juices. Het personeel wat er rondloopt is geweldig. Ze zijn enorm bereid om ons te helpen en zijn geïnteresseerd in wat de plannen zijn en of ze ons daarmee kunnen helpen. Altijd zitten ze klaar voor een praatje. S avonds pakken ze hun gitaar en genieten we van de muziek. De kinderen zijn meteen op hun gemak. Dat merken we al de gehele reis. Zodra we ze bijvoorbeeld ineens bij een local op schoot zien zitten of hangen weten we dat het goed is en dat ze zich op hun plek voelen. En zoals altijd als zij het fijn hebben, hebben wij dat ook! Wel merken we dat Japan en voornamelijk Tokyo ons allemaal moe heeft gemaakt. Voor de eerste 3 dagen hebben we dus ook zeker geen plannen. Wij liggen in een hangmat een boek te lezen. (Heerlijk een echt papieren boek, dat is lang geleden! Uit de kast van het guesthouse gehaald en in 2 dagen uitgelezen!) Marit en Melle vermaken zich met de kinderen van het guesthouse die ongeveer dezelfde leeftijd hebben. We zwemmen wat in de rivier en lopen wat rond in het dorp. Een ochtend gaan we naar de school van de kinderen van het guesthouse toe. Dat is een hele ervaring. We mogen in een klas kijken waar ze net de les sociologie hebben. Een les, als ik het goed begrepen heb over zowel geschiedenis als aardrijkskunde van Indonesië. We kijken in de boeken en zien dan de woorden Den Haag en the Netherlands staan. Ze zijn dus precies bezig met een les over de tijd dat onze opa's in Indonesië zaten! Een paar minuten later is het speeltijd. Het schoolplein loopt vol met alle kindjes netjes in uniform. En ze staan natuurlijk allemaal om Marit en Melle heen. Het is een chaos en we merken dat Marit en Melle zich even geen raad weten. Martine probeert wat spelletjes te doen met alle kinderen; polonaise, een grote kring en leren tellen in het Nederlands. Dan is het tijd om weer naar het hotel te gaan. We worden door zo'n 80 kinderen uitgezwaaid! Marit en Melle willen dolgraag gaan tuben op de rivier. Dat is met een grote rubberen band de rivier afgaan. We huren 2 banden en dan begint het avontuur. In de rivier liggen grote stenen en er staat op sommige stukken best wel een stroming. Het is dan ook een heel avontuur. Martine, van zichzelf absoluut geen held op het water, heeft het snel gehad als ze merkt dat ze de tube niet onder controle krijgt. Dat was het eerste ritje. Het tweede ritje lopen we verder stroomopwaarts en binden we de tubes aan elkaar vast. Melle en Maarten slaan twee keer om, Marit springt een tube uit om Melle vast te houden en Martine is er nu nog meer dan klaar mee! Maarten en Marit gaan verder. Melle wil absoluut niet meer en vind met Martine een weg via de rotskant naar het pad en lopen terug. Die middag doen we verder niks meer! Dat maakt ook niks uit want de volgende dag moeten we fris en fruitig zijn om de jungle in te gaan!

Wat hebben we enorm veel zin in de jungle tocht! Als na het ontbijt blijkt dat we 2 gidsen van het guesthouse (dus die we allemaal al kennen) meekrijgen kan het niet meer verkeerd gaan. Onze gidsen Andy en Adri lopen met Marit en Melle om zich heen op weg naar de jungle. Papa en mama hebben de kids al niet meer nodig! Eerst lopen we een rubberplantage door. Daarna komt het bord met de toegang tot het nationale park. Voor het bord zien we al de eerste aapjes. Nu lopen we dus echt in de jungle. Er is wel een pad en het eerste stuk is vrij makkelijk te lopen. Na een paar minuten zien we de eerste oerang oetang al hoog in de bomen zitten. Samen met haar jong. Heel veel kunnen we niet zien want ze houdt zich rustig. We lopen door en zien hoe de kinderen aan het genieten zijn. Marit is ontzettend aan het stralen! Af en toe maakt de gids een geluid dat lijkt op het geluid van de oerang oetang. Dan staan we stil en luisteren we of we een 'reactie' terug krijgen. Na een tijdje is het tijd voor een korte pauze. Er wordt fruit voor ons klaar gemaakt. Als het bijna op is komt er een oerang oetang op de geur af! Snel ruimen we alles op. De aap komt best dichtbij en het is ontzettend gaaf om haar zo door de bomen te zien slingeren. We kijken een tijdje en lopen dan door. Het lopen wordt al wat zwaarder. We moeten echt klimmen en klauteren maar dat maakt niet uit. Marit en Melle zijn enorme kanjers en ze klagen absoluut niet! Bij papa en mama stroomt het zweet in stralen naar beneden. Ja we zijn echt in de jungle! Na de lunch komen we bij een groepje Thomas leave aapjes. Het zijn grappige aapjes die alleen op sumatra voorkomen. Een van de gidsen loopt even wat verder, zoals wel vaker gebeurt en komt dan terug met het verhaal dat er een groot mannetjes oerang oetang verderop zit. We lopen er rustig naartoe. Maar zodra we hem zien komt hij richting ons lopen. Wij moeten een stukje terug rennen! De kinderen vinden het reuze spannend. Dit mannetje heeft zich al 4 maanden niet laten zien en de gidsen zijn daarom dus ook wel onder de indruk. Een paar keer komt de aap dichterbij ons zodat wij weer met enige haast moeten verplaatsen. Op een gegeven moment blijft hij stil zitten op de grond tegen een boom aan en zit maarten samen met de gids op een mooie afstand. Hij kan geweldige foto's maken. Het mannetje is echt een reuze aap! Een enorm grote kop en zijn lijf is ook gigantisch. Toch ook met zoveel overeenkomsten als het menselijk lichaam. Ruim 96% is hetzelfde tussen de oerang oetang en de mens! We kijken een poosje en moeten dan een andere weg nemen naar het kamp waar we zullen overnachten. We lopen echt geen eenvoudige paden. We hebben niet omdat we kinderen meenemen de jungle in een makkelijke weg. Nee dit is serieus hard werken! Af en toe stoppen we even en als we uitgerust zijn gaan we weer verder. Tegen 15.30 uur komen we in het kamp aan. Deze ligt leuk aan de rivier en daar springen we dan ook meteen in! Het slapen is verschrikkelijk. We liggen op een heel dun matje, je voelt de harde grond/stenen overal in je lichaam. We zijn blij als het licht begint te worden zodat we kunnen opstaan. We starten de 2e dag met een ontzettend heftige klim. Dat wisten we al aangezien we de dag ervoor een heftige afdaling naar het kamp hadden. We komen uitgeput boven. De gids merkt het ook en neemt even een break om voor Marit en Melle een tooi van bladeren te maken. The King and Queen of the jungle! We kunnen weer verder en komen dan aan bij het territorium van aap Mina. Over Mina wordt veel gesproken en wij denken eigenlijk dat het veelal sensatie is. Mina is een getraumatiseerde aap die altijd eten van mensen wil. Heb je niks bij je bijt ze je. Onze gids ziet Mina zitten en meteen wordt er over en weer geroepen, wij moeten wegrennen, en Mina krijgt snel fruit van een van de gidsen. Het gaat zo snel dat wij Mina nauwelijks zien. De kinderen vinden het echt reuze spannend. Wij laten ze dan ook in die waan maar denken wel dat het vooral en spelletje onder de gidsen is. De rest van de dag zien we geen oerang oetangs meer. We lunchen nog bij een waterval en gaan dan terug naar het dorp. Dit gaan we ook over de rivier doen met een tube. De tuben worden goed aan elkaar gemaakt en de gidsen weten ons, zonder om te slaan naar het dorp terug te brengen. Dit keer vind Melle het ook erg leuk en Marit, ach Marit heeft de tijd van haar leven gehad in de jungle en zit voorop te tube te stralen van oor te oor. Helaas voor haar (ze ligt echt te huilen in bed) gaan we ook weer verder. Bukit Lawang heeft ons verder niks meer te bieden. We gaan nog wel verder de jungle in. Morgen gaan we naar Ketambe ( een rit van 150 km dus 8 a 9 uur) waar we ook van plan zijn een jungle tocht te maken.

Het is inderdaad een lange rit en vermoeid komen we na 9,5 uur rijden aan in Ketambe. In het guesthouse worden we alles behalve vriendelijk ontvangen. Ze zeggen niks en vragen niet wat onze plannen zijn. We krijgen er een naar gevoel van. De volgende morgen na het ontbijt, ze praten nog steeds niet met ons, gaan we naar een ander guesthouse en boeken we daar een jungle tocht voor 3 dagen en 2 nachten. Dat is in ieder geval geregeld! Ketambe is echt een plaatsje waar helemaal niks is. Maar dan ook echt niks. Behalve de jungle kan je er dus niets doen. We hangen die dag dus een beetje bij het guesthouse en praten elkaar moed in dat de jungle wel echt geweldig moet zijn! We voelen ons hier echt niet op onze plek. Die nacht gaat het helemaal verkeerd met Marit en Melle. Beide zijn ze aan het spugen en aan de diarree. Dat kan er ook nog wel bij... daar sta je dan midden in de nacht met een emmertje water alles weg te spoelen want de wc doortrekken doe je met een emmer water en uit de douche komt ook bijna geen water. De volgende morgen kijken we elkaar aan en moeten we elkaar echt overtuigen dat we hier voor de jungle zijn en dat is dan ook wat we gaan doen. Marit en Melle ontbijten allebei met wat toast wat gelukkig goed valt dus die zijn ook een beetje bij gekomen. We kunnen gaan. Al naar een paar stappen merken we dat de jungle er hier veel ruiger uitziet dan in Bukit Lawang. Hier geen duidelijk pad waar we over heen lopen, de begroeiing is dicht en het voelt allemaal meer 'oer' aan. De hele ochtend lopen en klimmen en klauteren we door de jungle. Helaas zien we geen oerang oetangs. Na de lunch beginnen we aan een nieuwe wandeling. De kids zijn opgeknapt en lopen vol goede moed door. Wij zijn eerder een beetje aan het aftakelen... en op dat moment zien we 3 oerang oetangs. Een moeder met haar 2 jongen! Een heel duidelijk verschil met Bukit Lawang is dat de apen hoog in de bomen zitten. Dit komt omdat ze absoluut niet aan mensen gewend zijn en echt 100% wild zijn. In Bukit Lawang zijn ze uitgezet en dus semi-wild, waardoor ze dus makkelijker dichterbij komen. We blijven een tijd kijken hoe ze zich bewegen tussen de bomen door en als ze uiteindelijk bij een fruit boom blijven hangen om te eten gaan we terug naar het kamp. We slapen redelijk goed. De nacht in de jungle is schitterend. We liggen onder een doorzichtig plastic zeil en als we omhoog kijken zien we een lucht vol sterren en veel weerlichten. Het is erg mooi! Omdat Marit en Melle ziek waren de nacht ervoor hadden we al tegen elkaar gezegd dat 1 nacht in de jungle goed zou zijn en niet 2 nachten. Nu iedereen zo 'goed' geslapen heeft beginnen we te twijfelen. We overleggen met de gids die aangeeft dat we het in de loop van de dag mogen zeggen wat we willen. Na het ontbijt beginnen we aan de wandeling naar de hot springs. Heel erg ver is het niet lopen maar het is wel door de jungle dus zijn we blij als we er zijn. Martine voelt zich op dat moment helemaal niet lekker en rust wat uit aan de kant. Maarten gaat met de kids het warme bad in. Het is heerlijk warm en ze genieten er echt van! Het is ook echt een mooi plekje. Midden in de jungle opeens de rivier waar omheen de hot springs liggen! We vertoeven hier een tijdje en de twijfel van 1 of 2 nachten speelt weer op. Als we de kjnderen vragen roepen zij enthousiast in koor 2 nachten maar alles in Martine zegt dat 1 nacht goed. En dus maken wij de beslissing om eind van de dag terug te keren naar Ketambe. We lunchen nog op het kamp en gaan daarna de 'middag wandeling' doen. Helaas geen oerang oetangs meer gezien. We gaan naar het guesthouse waar we ook de jungle tocht hadden geboekt. Bij het guesthouse aangekomen checken we onze benen op bloedzuigers. Melle heeft een grote op zijn bovenbeen/lies. Stoer kijkt Marit er naar. Als blijkt dat zij er een op haar enkel heeft, een lekkere grote die zich al aardig heeft volgezogen kan ze alleen maar roepen 'haal hem weg, haal hem weg, NU!' In het huisje stort Martine in en niet veel later is zij aan de beurt om over te geven. Het is echt vreselijk. Zitten we weer in Ketambe, de plaats waar we ons niet op onze plaats voelen, ( op de jungle na uiteraard ) waar er nu 3 van de 4 ziek zijn geworden en waar de guesthouses ook nog eens erg slecht zijn. Gelukkig hebben we voor de volgende dag vervoer geregeld naar Berestagi. Een plaats waar je een vulkaan kan beklimmen maar voor ons nu vooral een plaats voor een tussenstop van een nacht om daarna meteen door te gaan het Tobameer. Waarschijnlijk komen we hier op de terugweg naar Medan nog terug om de vulkaan te beklimmen.

In Berestagi komen we eind van de middag aan. We regelen meteen het vervoer voor de volgende dag naar het Toba meer.

Als je naar het Toba meer gaat verblijf je als reiziger niet aan het Toba meer maar je gaat met de pont naar het eiland Samosir in het meer. De pont zet je dan af bij de kade van je hostel of hotel. Wij hebben nog niks geboekt en weten dan ook niet waar we afgezet willen worden. Voordat de pont vertrekt kopen we nog een ijsje en krijgen we een kaartje van een resort in onze hand. De man geeft een prijs van een kamer aan die erg goedkoop is. We geloven hem dan ook niet en laten ons afzetten bij een hostel die we al wel op internet hadden gezien. Het hostel ziet er prima uit alleen zouden we 2 kamers moeten nemen wat voor een nacht niet uit maakt. Maar we willen graag wat langer blijven. We lopen toch naar het resort toe. Marit en Melle beginnen meteen al te stralen bij het zien van het zwembad. Je kan in het toba meer zwemmen, maar we vinden het water er niet heel schoon uitzien. Bij het hotel geven ze inderdaad een goede prijs op. We krijgen de kamer te zien. Prima! Helemaal als nieuw. Alleen geen uitzicht op het meer. Aangezien we nu, voor ons doen, toch luxe doen vragen we om een luxere kamer met warm!! water en zicht op het meer en het zwembad. Hier kunnen we wel een paar dagen vertoeven. De kinderen moeten wel met zijn 2en in een twijfelaar slapen. Nog een extra matras (op de grond, dus niet onze voorkeur) zou per nacht 50.000 roepies kosten. We maken een deal met de kids. Als ze samen, zonder ruzie of gezeur, in de twijfelaar kunnen slapen mogen ze allebei voor 50.000 roepies wat kopen. Dat is natuurlijk ontzettend veel geld voor ze. Omgerekend is het net iets meer dan 3 euro. Gelukkig gaat het slapen goed en koopt Marit voor het geld een mooie rugzak. Melle verspeelt helaas het geld door slecht te luisteren... tja.. we blijven tijdens het reizen ook nog opvoeden hoor!

Het stadje Tuk Tuk waar we zitten is uitgestorven. Het is duidelijk geen hoog seizoen! Restaurants en winkels zitten nog dicht en ook de hotels zitten absoluut niet vol. Er is dus weinig levendigheid en dat is niet zo heel gezellig eigenlijk. We zijn dan ook extra blij met het hotel met zwembad.

We huren 2 scooters en gaan het eiland een beetje verkennen. Eerst rijden we richting het oosten en 's middags rijden we wat meer naar het westen de bergen in. Het is een leuke tocht met veel bekijks.. 2 blonde kinderen op een scooter. Zo langzamerhand hebben we er genoeg van. Sommige mensen vragen nog of ze Marit en Melle op de foto mogen zetten, maar heel veel doen het ook 'stiekem'. Zijn ze lief aan het zwemmen en draaien wij ons even om, liggen er ineens een paar mannen (met goede bedoelingen) in het zwembad om foto's te maken.... dat is dan gewoon niet leuk meer. Op het vliegveld maken we mee dat er ineens, echt ze lijken zomaar uit het niets te komen, 20 mensen/kinderen om ons heen staan. Wij kijken elkaar dan aan van waarom staan ze zo dicht op ons? Een paar tellen later komen de mobieltjes en met een beetje geluk de vraag... als we in de auto of op de boot zitten is er altijd aandacht. Steeds worden Marit en Melle aangesproken of aangeraakt en willen ze met ze op de foto. Het is niet altijd leuk dus, Geen foto's meer, en dat zeggen we dan ook gewoon.

Het Toba meer heeft ons allemaal wat rust gegeven. We hebben weer schoolwerk kunnen doen, we slapen goed en het eten is ook weer 'normaal' (een vast restaurant waar het eten goed smaakt). We hebben in principe nog 2 weken op Sumatra voordat onze vlucht naar Maleisië gaat maar we weten niet goed wat we nog willen doen/zien hier. Martine zou graag nog naar een brug willen waar haar opa is geweest in zijn diensttijd. We herinneren ons de foto die altijd in de woonkamer bij opa en oma hing nog heel goed. Maar het is een eind weg. Het reizen over de weg op Sumatra is best pittig. We wegen wat dingen af en besluiten dan om een eerdere vlucht naar Maleisië te boeken. Sumatra heeft ons gegeven waarvoor we kwamen. De jungle en de oerang oetang!

En dus zitten we nu in een hotel in Kuala Lumpur. We hebben net wat gegeten in de gezellige wijk China town. Morgen maar eens bij daglicht gaan bekijken wat we daar allemaal voor 'echte merken dingen' kunnen gaan shoppen ;-)

Foto’s

7 Reacties

  1. Paula:
    15 mei 2016
    Nou nou....Wat een belevenissen! Gaaf hoor! WorDe nog wat straks in dat kleine bekrompen msl...liefs vanaf de Vliet!
  2. Kees:
    15 mei 2016
    Fantastisch verhaal weer. Je voelt de warme klamme klimaatdeken bij het lezen. Vanuit de drukte van Tokyo naar het oerwoud van Sumatra, een wereld van verschil. Geeft nog maar eens aan welke indrukken en ervaringen jullie allemaal opdoen. Het zal Marit en Melle altijd bij blijven. En dan te weten dat er nog 2 heel verschillende werelden op jullie staan te wachten.
    Wij moeten het doen met jullie verhalen, maar we genieten mee.
  3. Madelief, Anne-Fleur en Jip-Jeroen:
    16 mei 2016
    Gaaf hoor!!
  4. Rob & Hilma:
    16 mei 2016
    Wat zullen jullie sterke benen hebben van al dat klauteren en klimmen... en het heerlijke zwemmen in schoon water... Wat een spannende avonturen hebben jullie weer beleefd. Die bloedzuigers bah, bah.... De oerang oetangs geweldig.
    Wat een natuurschoon gezien en ervaren. Bedankt weer voor dit prachtige verhaal. Fijne tijd in Maleisie... lieve groeten
  5. Lara:
    16 mei 2016
    Super stoer zijn jullie!! Echt heel gaaf verhaal!
  6. Jos Beekeman:
    24 mei 2016
    Martine, GEFELICITEERD met je verjaardag.
    Mvg,
    Jos
  7. Rob & Hilma:
    12 juni 2016
    Goed reisverhaal en allemaal echt beleefd!!! Wat een avonturen. Geweldig. Nu Zuid-Afrika. Here sei kom in Sud-Afrika.....ons wens jullie 'n goeie reis, drukkie van ons Hilma en Rob (oupa en ouma)